Молодая пара из Докшиц за что бы ни взялась, всё делает идеально
Вы сустракалі ў сваім жыцці людзей, якія, за што б ні браліся, усё ў іх атрымліваецца на выдатна? Мне здаецца, маладыя сужэнцы з Докшыц Жэня і Даша Васюковічы менавіта такія. Ва ўсякім разе, усё ўбачанае і пачутае дае падставу ў гэтым не сумнявацца. Ды і той факт, што сям’я стала адной з пераможцаў раённага конкурсу па добраўпарадкаванні, яскравае пацвярджэнне высновы.
Карані ў гэтай цудоўнай пары тумілавіцкія. Яўген працуе пакуль што рабочым у ЦДіМ, Дар’я – онлайн-рэпетытар па італьянскай, іспанскай, французскай і англійскай мовах (скончыла Турынскі ўніверсітэт у Італіі).
Стаць жыхарамі раённага цэнтра Васюковічы вырашылі ў 2019 годзе. Тады ж атрымалі зямельны ўчастак і пачалі будаўніцтва дома сваёй мары. Ужо ў 2020-м засяліліся ў адзін з пакояў.
– Мне вельмі спадабаўся дызайн італьянскіх дамоў, у якім няма цёмных тонаў, шмат прастору, шмат сонечнага святла, – распавядае Даша. – Жэня мяне падтрымаў, і асноўны колер у нашым доме, як бачыце, белы. Каб памяшканні не нагадвалі аперацыйную ў бальніцы, разбавілі бель светла-шэрым колерам у дэталях і зелянінай пакаёвых кветак (у суразмоўцаў нават “шарсцяныя” гадаванцы – каты – пад колер дома: адзін белы, другі шэры, як гусі ў бабусі з песні. Але катоў спецыяльна не куплялі – проста падабралі на вуліцы бяздомных гаротнікаў – Аўт.). Некаторыя вокны ў нас ад столі да падлогі – таксама мая мара. Рада, што мой любімы майстар на ўсе рукі Жэнька ўвасобіў яе ў жыццё.
З гэтага моманту, як гаворыцца, падрабязней. Дом у італьянскім стылі Яўген Васюковіч пабудаваў уласнаручна. Не без дапамогі родных, вядома, – таты, брата, дзядзькі, бо аднаму ж не асіліць падмурак ці дах. А вось усе ўнутраныя работы, за выключэннем электрыкі, справа яго рук. Жэня два гады працаваў на Глыбоцкім камбікормавым заводзе ў будаўнічай брыгадзе – там і атрымаў пэўныя навыкі. А далей ужо, кажа, усё залежыць ад жадання вучыцца, а магчымасцей для гэтага ў век Інтэрнэта процьма. “Вочы баяцца, а рукі робяць”, – так характарызуе Жэня сваю рашучасць у такой грандыёзнай справе. Другі паверх, параіўшыся, узводзіць не сталі. Мае маладыя знаёмцы мысляць вельмі рацыянальна. Дом, на іх думку, павінен быць найперш зручным і функцыянальным. У такім разе навошта лішнія плошчы – на прыбіранне іх будзе траціцца час, які можна выкарыстаць на штосьці іншае. Разумна, праўда ж? Тым больш што да дома прылягае немалая тэрыторыя, на якой ужо нават не італьянскі – нямецкі парадак. Раўнюткі, бездакорна дагледжаны газон, прыгожыя дарожкі, клумбы і рабаткі з белымі ў асноўным кветкамі розных відаў (многія Даша сама вырошчвае з насення) і экзатычнымі травамі, роўныя радочкі маладога саду, пяргола з ружамі, якія праз некалькі гадоў прыгожа яе аплятуць, акуратныя туі… Каб усё гэта закласці, спатрэбілася нямала намаганняў, каб падтрымліваць у такім вось выдатным стане – трэба яшчэ больш. Якая тут ацэнка? Малайцы!
Варта адзначыць, што маладыя гаспадары крэатывяць ва ўсім. Агарод у іх незвычайны: кожная культура жыве на асобнай высокай градцы, агароджанай металічнай канструкцыяй. І так гэта хораша глядзіцца – дальбог, не горш за клумбы. А ў цяпліцах, якія большасць агароднікаў дзеліць на памідорна-перцавыя, агурочныя і зяленіва-расадныя, пануе мікст. У адным “доміку” растуць, выдатна сябе адчуваюць і добра плоданосяць усе пералічаныя вышэй культуры, а таксама дыні з кавунамі і клубніцы… у падвясных кашпо.
Яшчэ адна грань гэтай таленавітай сям’і – у сужэнцаў выдатнае пачуццё гумару. Іх сумесны праект у Інстаграм “Жэнькавы гісторыі” дастаткова папулярны. Са смехам распавядаюць пра адзін з апошніх ролікаў. Жэня, рамантуючы веснічкі з аўтаматыкай, атрымаў траўму. На лбе былі накладзены швы. Дык знялі ролік, дзе ён з гаротным выглядам і заклееным пластырам ілбом носіць скрынкі з памідорамі, з подпісам:”Когда не хотел помогать в огороде, но жена была убедительна”.
У планах на бліжэйшае будучае ў Васюковічаў – пападарожнічаць. “Нарэшце “гняздзечка” наша звіта, можам сабе дазволіць”, – шчасліва ўсміхаецца Даша. Пачнуць з Брэста, з Белавежскай пушчы. У добры шлях і яркіх уражанняў!
Алена НЕСЦЯРОНАК.
Фота аўтара.
