Житель Бобруйска Константин Царик путешествовал по Докшиччине
Асаблівасць невялікіх раённых гарадкоў, такіх, як нашы Докшыцы, у тым, што жыхары іх знаёмыя адзін з адным калі не асабіста, то, скажам так, зрокава. І паяўленне новага, чымсьці адметнага чалавека заўжды выклікае цікавасць. Дык ці маглі мы пакінуць без увагі той факт, што па докшыцкіх вуліцах калясіць на веласіпедзе, спрэс увешаным заплечнікамі, спартыўнымі сумкамі, рознага роду ёмістасцямі, чалавек, які здалёк падобны да іншапланетнага персанажа культавага галівудскага фільма “Драпежнік” рэжысёра Джона Мак Цірнана? Можна сказаць, захапілі рэдакцыйнай камандай “іншапланецяніна” ў палон, і ў ходзе “дазнання” выявілі: не, ён зусім не з сістэмы Альфа Цэнтаўра – наш, беларус! Бабруйчанін Канстанцін Царык, у мінулым супрацоўнік органаў МУС, пасля выхаду на заслужаны адпачынак не стаў шукаць іншую працу, не заняўся прадпрымальніцтвам, як часта бывае ў яго калег, а вырашыў узбагаціцца каштоўнасцямі не матэрыяльнымі, а духоўнымі.
– Такі вялізны свет навокал, а мы яго бачым з экранаў тэлевізараў і камп’ютарных манітораў, – зазначыў у размове Канстанцін Аляксандравіч. – Ды што там свет – Беларусь сваю не ведаем! Вось я і падумаў: аб’еду ўсе абласныя цэнтры, а таксама найбольш славутыя мясціны на веласіпедзе. Для здароўя карысна, для агульнага развіцця – тым больш, для душы – радасна. Пацягнуў за нітку – цэлы клубок пачаў размотвацца. На перыферыі ж не менш цікавага і захапляльнага, таму быў пабудаваны новы маршрут, у які ўвайшлі ўжо раённыя цэнтры і, зразумела, усе вартыя ўвагі мясціны па дарозе між імі. Мінулым летам круціў колы сорак шэсць дзён і праехаў за гэты час 3037 кіламетраў. Сёлета выехаў з дому 31 мая і вось ужо шэсцьдзясят шосты дзень у дарозе, а за плячыма – 3665 кіламетраў. Докшыцы – апошні горад у Віцебскай вобласці, дзе яшчэ не давялося пабываць. Адсюль накіруюся на Мядзельшчыну.
Канстанцін, у якога выдатнае пачуццё гумару, свой двухколавы транспарт, што ў яго кшталту каня Расінанта ў вядомага ўсяму свету дона Кіхота Ламанчскага, называе Баліварам, а сябе на манер сярэдневяковых іспанскіх рыцараў – рыцарам асфальту. Падарожжа па Беларусі плануе завяршыць у верасні, а можа, калі надвор’е паспрыяе, і ў кастрычніку. Апетыт, як вядома, прыходзіць падчас ежы, а наперадзе ў апантанага турыста яшчэ шэсць дзясяткаў ненаведаных райцэнтраў – палова з агульнай колькасці. Спытаеце, як жа арганізоўвае свой вандроўны быт наш герой? “Omnia mea mecum porto”, – смяецца ў адказ, што азначае на латыні “ўсё сваё нашу з сабой”. Возіць, калі дакладней. Ёсць палатка, прыбор для гатавання ежы, тэрмас, зменка адзення і абутку, аптэчка, прадметы асабістай гігіены – усё астатняе набываецца па меры неабходнасці ў дарозе. Пра сваё вандроўніцтва Канстанцін Аляксандравіч займальна распавядае ў Інстаграм. Ён абавязкова цікавіцца гісторыяй гарадоў і мястэчак, архітэктурнымі адметнасцямі, храмамі, фатаграфуе помнікі Леніну, наведвае паштовыя аддзяленні, бо даўным-даўно калекцыяніруе маркі, і, кажа, “такія экзэмпляры часам знаходзяцца нават у вёсках!” (А яшчэ ў яго салідныя калекцыі банкнот і манет з выявай архітэктурных славутасцей). Асаблівыя эмоцыі – знаёмствы з цікавымі людзьмі. Царык мае нават пашпарт вандроўніка па Беларусі, а такіх дакументаў няшмат, крыху больш за сотню. Калі хто раптам падумаў, што наш новы знаёмец чалавек не сямейны, то памыліўся: дзве дамы сэрца ў яго – жонка і дачка-студэнтка. Яны цалкам падтрымліваюць захапленне мужа і таты, што дае падарожніку магчымасць адчуваць сябе шчаслівым: дома ж чакаюць.
Немагчыма было ўстрымацца, каб не спытаць, адкуль узнікла ідэя такога неардынарнага “прыкіду”. “Калі ўжо выпендрывацца, дык як мага больш, – смяецца суразмоўца. – У прынцыпе, у мяне звычайны веласіпедны шлем, які я трохі стылізаваў пад галаву іншапланетнага драпежніка. Вобразу рыцара, канешне, не адпавядае, але ж не паедзеш на ровары ў рыцарскіх даспехах і з кап’ём. Таму крыху адышоў ад тэмы. Лічу, у такім вобразе галоўнае – брутальна і памятна”.
Што памятна, няма ніякіх сумненняў. І не столькі з-за знешняга выгляду, колькі з-за ўнутранага зместу гэтага чалавека. Дарэчы, ад Докшыц у Канстанціна Царыка засталіся прыемныя ўражанні. У нас ад знаёмства з ім – таксама.
Алена НЕСЦЯРОНАК.
Фота Аляксандра ВАРАНКОВІЧА.
