В Ситцевском сельсовете Докшицкого района Виктор Мицкевич достойно несёт службу старейшины
Грамадскую пасаду старэйшыны вёскі Курдзекі Сітцаўскага сельсавета Віктару Міцкевічу (на здымку) даручылі тры гады таму. За гэты час мужчына здолеў заваяваць аўтарытэт у сваіх аднавяскоўцаў. Дзякуючы ініцыятыўнасці і сваёй актыўнай жыццёвай пазіцыі, Віктару Іванавічу ўдаецца вырашаць усе пытанні, з якімі да яго звяртаюцца людзі. Калісьці, у 70-я гады, Курдзекі лічыліся па колькасці насельніцтва самай вялікай вёскай у раёне. Мясцовыя жыхары нават празвалі яе “малым Кітаем”. Зараз тут налічваецца ўсяго 59 чалавек, палова з якіх пенсійнага ўзросту, шмат адзінокіх пажылых людзей, якім ужо не па сілах апрацаваць нават невялікі кавалак зямлі. І хто, як не старэйшына, можа дапамагчы справіцца з жыццёвымі пытаннямі, аказаць падтрымку.
– Працавітасць Міцкевіча – адна з яго вызначальных рыс, –гаворыць старшыня Сітцаўскага сельвыканкама Ізабэла Януковіч. – Калі было ўзнята пытанне наконт добраўпарадкавання мясцовых могілак, ён адзін з першых уключыўся ў работу, задзейнічаў сваю тэхніку. Любую справу можна даручыць Віктару Іванавічу: трэба вырашыць пытанні вулічнага асвятлення ці зрабіць падсыпку дарогі – усё пад пільным вокам старэйшыны.
Пры Сітцаўскім сельвыканкаме створана аглядавая камісія па супрацьпажарнай бяспецы, у якую ўваходзіць і Міцкевіч. Ён, як былы супрацоўнік аддзела МНС, падкажа аднавяскоўцам, каму трэба электраправодку замяніць, а каму і печ адрамантаваць.
Віктар Іванавіч — карэнны жыхар Курдзек, але маладыя гады яго прайшлі ў Латвіі. Пасля заканчэння Ленінградскага пажарна-тэхнічнага вучылішча прыйшлося некаторы час папрацаваць за межамі Беларусі. У пачатку 90-х вярнуўся ў родную вёску, дзе ўладкаваўся начальнікам змены ПАВЧ №1 РАНС. На пенсію аформіўся па выслузе гадоў, паспрабаваў сябе ў аграноміі і садаводстве. Але вырашыў, што лепш будзе дапамагаць жонцы. Вольга працуе сацыяльным работнікам, клапоціцца пра сваіх падапечных. Выконвае ўсе свае абавязкі, калі наведваецца да пажылых людзей, а цяжэйшую работу давярае мужу, за якую Віктар бярэцца з лёгкасцю. Прынесці дроў ці вады, зімою расчысціць сцяжынкі, прывезці з аптэкі лекі – гэта лічыць сваім абавязкам.
Віктар Іванавіч і Вольга Браніславаўна пражылі разам 25 год. У сям’ і нарадзіліся два сыны, якія пачалі будаваць сваё самастойнае жыццё. Старэйшы працуе аграномам на віцебскай птушкафабрыцы, малодшы – будуе шматпавярховікі ў сталіцы. Абодва стараюцца часцей прыязджаць да бацькоў, дапамагаюць ім па гаспадарцы, а яна ў Міцкевічаў немалая.
– Нягледзячы на ўласныя клопаты, не забываюся пра сваіх землякоў. Калі трэба чалавеку патрапіць у раённы цэнтр у паліклініку – на сваім транспарце дастаўлю, – гаворыць старэйшына. – Людзі ў нас спагадлівыя, трэба ім дапамагаць ва ўсім. У свой час я сам звяртаўся з рознымі просьбамі – і мне не адмаўлялі.
Органы грамадскага самакіравання – злучальнае звяно паміж уладай і насельніцтвам. Жыхары не адчуваюць сябе пакінутымі і адарванымі ад жыцця, калі побач жыве нераўнадушны чалавек – вясковы старэйшына. І добрых спраў на рахунку гэтага вясковага “камандзіра” вельмі шмат.
Таццяна
ПАДБЯРЭЗКАЯ.
Фота А. Варанковіча.
