100-летний юбилей отметила жительница деревни Пугачево Бегомльского сельсовета Александра Гайчук

Дзве родныя душы: стогадовая Аляксандра Гайчук з пляменніцай Ларысай Глазко.

Дзве родныя душы: стогадовая Аляксандра Гайчук з пляменніцай Ларысай Глазко.

У друку і на тэлебачанні зараз столькі парад урачоў, псіхолагаў, дыетолагаў, іншых спецыялістаў як і што трэба рабіць, каб стаць доўгажыхаром, захаваць пры гэтым нядрэннае здароўе, мець “маладую” памяць і востры розум. А вось жыхарка вёскі Пугачова Бягомльскага сельсавета Аляксандра Гайчук, якая ў першы дзень новага 2024 года адзначыла першае стагоддзе свайго жыцця і пачала адлік другога, ніякага рэцэпту доўгажыхарства не мае. Ды і лёс яе – прамое супярэчанне ўсім тым вышэй памянутым парадам. А вось тое, што гэта жанчына сумела захаваць цікавасць да жыцця і ўменне радавацца кожнаму дню, мусіць, і ёсць той праславуты ўнутраны стрыжань, які дае чалавеку трываласць.

Дзіця даваеннага часу, працаваць яна стала яшчэ не дасягнуўшы свайго першага маленькага юбілею – дзесяцігоддзя: пасвіла з іншымі дзецьмі калгасных цялят.
– З той пары і звязала свой лёс з калгасам, з фермай, з родным Пугачовам назаўжды, – гаворыць Аляксандра Георгіеўна. – Некуды з’ехаць і думак не было: дзе нарадзіўся, там і прыгадзіўся.

Шмат даводзілася чуць пра ранейшыя ўмовы працы на фермах, але аповед бабулі Шуры… Слоў не знаходзіцца, каб выказаць здзіўленне і захапленне нежаночай сілай і трываласцю тагачасных даярак. Сянаж з ямы каровам насілі на сабе ў посцілках, на конях ездзілі на палеткі, грузілі там скошаныя лубін ці канюшыну, гной са стойлавага памяшкання выносілі вонкі на насілках, узімку кароў ганялі на вадапой на сажалку, цягалі саракалітровыя бітоны з малаком.

– Гэта ў мяне, незамужняй, дзетак не было, а тыя жанчыны, каму малых не было з кім дома пакінуць, бралі іх з сабой на ферму і, пакуль працавалі, нават прывязвалі некаторых да слупоў, каб не ўлезлі куды ды не пакалечыліся, – уздыхае суразмоўца і тут жа дадае: – Але ўсё роўна весела было: і працавалі ад душы, і гулялі дружна.

Пасля ўручэння  медаля “За працоўную адзнаку”. 1968 год.

Пасля ўручэння
медаля “За працоўную адзнаку”. 1968 год.

Пра тое, што мая гераіня працавала ад душы, сведчаць два медалі “За працоўную адзнаку” і шэраг іншых узнагарод. І гэта не ўсё! Аляксандра Георгіеўна была членам КПСС, дэпутатам раённага, а пасля і абласнога Саветаў дэпутатаў. Самыя яркія ўспаміны – паездкі ў Віцебск, на сесіі. Нават выступаць давялося. Хоць і хвалявалася, кажа, але, што называецца, у гразь не ляснулася. У гэта верыцца, бо ўнутраная энергія, рашучасць бабулі Шуры адчуваюцца і зараз.

– Сцэны я не баялася – не раз у клубе выступала, прыпеўкі спявала, пэўна, сотню іх ведаю, – у вачах яе загараюцца агеньчыкі, і тут жа некалькі прыпевак выдае без перапынку, а затым спявае любімую “Что стоишь, качаясь, тонкая рябина…” Шмат чаго доўгажыхарка згадвае ў размове – цыкл замалёвак можна па тых успамінах напісаць.

Яе сённяшнія дні сагрэты любоўю і клопатам пляменніцы Ларысы Лаўрэнцьеўны Глазко, яе сына Уладзіміра. Бабуля Шура ўсё жыццё пражыла са сваёй сястрой Кацярынай, і Ларыса Лаўрэнцьеўна прызнаецца, што мела ў асобе цёткі другую маці, якая і шкадавала, і парады давала, і дзяцей (а іх у Ларысы пяцёра) дапамагала гадаваць. Аляксандра Георгіеўна ўжо атрымала новы пашпарт, тэрмін дзеяння якога заканчваецца ў 2048 годзе. У адказ на пажаданне дажыць да атрымання яшчэ аднаго галоўнага дакумента жартуе: “Хораша было б, але ж і Ларысе тады трэба пастарацца пражыць гэтыя 25 гадоў: куды ж я без яе?”

Алена НЕСЦЯРОНАК.
Фота аўтара.

Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *